Υδρόγειος

Στους ώμους του, <br />
ετούτο εδώ το έρημο υπόγειο, <br />
ο άνθρωπος που βλέπετε, <br />
κρατάει την Υδρόγειο<br />
<br />
Στο ισόγειο είναι η στοά, <br />
που βγάζει στην Τσαλδάρη <br />
και μέσα κόσμος και ντουνιάς <br />
ψωνίζει και βολτάρει.<br />
<br />
Το έργο που ανέλαβε<br />
τον φθείρει, τον κουράζει ,<br />
όμως αυτός κοιτάχτε τον <br />
ποτέ του δεν στενάζει..<br />
<br />
Επάνω πάνε κι έρχονται <br />
και περπατούν τα πλήθη <br />
κι έχουν για ‘κείνον ειπωθεί <br />
θρύλοι σωρό και μύθοι.. <br />
<br />
Κάποτε, λένε, μια βραδιά, <br />
στου φεγγαριού τη χάση<br />
του φώναξε ένας γείτονας<br />
Στάσου, πού πας Θανάση..<br />
<br />
Ήταν εκείνον τον καιρό<br />
που πήγε να λυγίσει <br />
και την Υδρόγειο έφτασε <br />
στο τσακ να την αφήσει..<br />
<br />
Άντεξε βαρυχειμωνιές <br />
κι απλώθηκε σαν δέντρο <br />
που χάνονται οι ρίζες του <br />
κάπου στης γης το κέντρο <br />
<br />
Νάτος, <br />
υπάρχει πάντοτε, <br />
στον κόσμο που γυρίζει<br />
κι όταν βρεθεί στα κέφια του,<br />
ακούστε τον σφυρίζει.<br />
<br />
στίχοι: Χρήστος Καννελόπουλος