Σταύρος, Φοιτητής Υποκριτικής*

Ο Σταύρος μιλάει για το που μεγάλωσε, πως έτυχε και ήρθε στην Αθήνα, πόσο καιρό μένει στα Εξάρχεια, που έχει εργαστεί και που αλλού έχει ζήσει.<br />
Μιλάει για τον τρόπο δραστηριοποίησης του Εξάρχεια και αναφέρει ότι πηγαίνει κυρίως στη σχολή του και ότι τα τελευταία δυο χρόνια έχει «σιχαθεί» κάπως την περιοχή –ενώ παλιά του άρεσε πολύ- και συγκεκριμένα το διαμέρισμα στο οποίο κατοικεί. Έχει ζήσει βέβαια πολλά εκεί, έχει περάσει κόσμος και ντουνιάς: Όσο ζούσε με την αδερφή του, φιλοξενούσαν διαρκώς άτομα, ζογκλέρ, μουσικούς και διοργάνωναν πάρτυ. Κάποια στιγμή φιλοξενούσαν κάποιον που έπαιζε κοντραμπάσο και αυτός γνωρίστηκε με έναν στην απέναντι πολυκατοικία που έπαιζε σαξόφωνο και πήγαινε σπίτι του για να παίζουν μουσική!<br />
Μιλάει για τη γειτονιά του, πως είναι η σχέση του με τους γείτονες, τι θα ήθελε να αλλάξει και γιατί: Θα ήθελε τα Εξάρχεια να έχουν πιο πολλά δέντρα, αλλά λιγότερους μπάτσους. Προτείνει, λοιπόν, «Κάντε τους μπάτσους δέντρα!». Μιλάει για την αξιοποίηση του ελευθέρου χρόνου του. Συγκεκριμένα αναφέρεται στο παρελθόν, σε εξόδους και βόλτες στην περιοχή. Μιλάει για το πως και από που προμηθεύεται το φαγητό του και μιλάει κυρίως για μικροκαταστήματα στη γειτονιά. Λατρεύει την Άνοιξη στα Εξάρχεια και τον «εξιτάρει η ιδέα της μουσικής στην πόλη, ειδικά σε μια πόλη σαν την Αθήνα».<br />
Δυο πρόσωπα τις περιοχής που θαυμάζει είναι δυο καλλιτέχνες που δεν ζουν: Η Αρλέτα που ήταν «low profile, underground, αλλά και όχι τόσο ταυτόχρονα», όπως και τα Εξάρχεια κατ’ αυτόν. Και ο Λαπαθιώτης, που ίσως καλύπτει, σαν πρόσωπο, την ανάγκη του να συνδεθεί με κάποιον «που μπορεί να ‘χει ζήσει εδώ πέρα και έδρασε εδώ καλλιτεχνικά και μπορεί να μιλάει για τη ζωή του στα Εξάρχεια μ’ έναν τρόπο , μέσα στην ποίηση του».<br />
Περιγράφει την εικόνα που είχε στο μυαλό του, ως παιδί που μεγάλωσε στην Επαρχία, για την Αθήνα και τα Εξάρχεια ως περιοχή πριν μετακομίσει και ποια ήταν τελικά η πραγματική εικόνα με βάση τη δική του προσωπική οπτική.<br />
Μιλάει για τις ανάγκες που έχει ως κάτοικος των Εξαρχείων και μοιράζεται τις ιδέες του για την εκπλήρωση αυτών των αναγκών. Συγκεκριμένα μιλάει για αυτό που θεωρεί ότι λείπει από την περιοχή, αλλά και τη «γκρι» πόλη γενικότερα: Περισσότερη τέχνη στο δρόμο. Τέλος, περιγράφει αυτά τα οχτώ χρόνια στη περιοχή με ένα χρώμα και ένα τραγούδι: Δεν είναι χρώμα είναι «πολύχρωμο» και ο στίχος που διαλέγει είναι το «Αθήνα μου, σ’ αγαπάω να της λες» του the boy.<br />
<br />
*H συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της δράσης SaBarBar. H δράση αποτελεί μέρος του co-Athens που υλοποιείται από το ευρωπαϊκό πιλοτικό πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων Curing the Limbo. Το πρόγραμμα συγχρηματοδοτείται από το ΕΤΠΑ στο πλαίσιο του προγράμματος UIA.<br />